abacus) ? czworoboczna płyta będąca najwyższą
Abakus (gr. ábaks, łac. abacus) ? czworoboczna płyta będąca najwyższą częścią głowicy kolumny, pośrednicząca wraz z nią w przenoszeniu ciężaru belkowania na trzon kolumny.
W porządku doryckim i toskańskim płytka jest kwadratowa i oparta na echinusie, w jońskim i korynckim ma kształt prostokąta o zdobionych i zaokrąglonych krawędziach. W porządku doryckim abakus w połączeniu z echinusem tworzy właściwą głowicę. Na abakusie spoczywa najniższa część belkowania, czyli architraw.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Abakus_(architektura)
Terminem baza określa się także inne
Baza ? dolna część, podstawa kolumny, pilastra lub filaru stosowana w porządkach architektonicznych. W starożytności nie występowała tylko w porządku doryckim, w którym trzon kolumny spoczywał bezpośrednio na stylobacie. Klasyczną bazę tworzy płyta otoczona wyprofilowanymi, kamiennymi wałkami zwanymi torusami, które były rozdzielone trochilusem (wklęską). Dolny torus był z reguły większy. Zazwyczaj baza leżała na niewielkiej kamiennej płycie ? plincie. Terminem baza określa się także inne kombinacje tych elementów.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Baza_(architektura)
Określany też jako kliniec szczytowy kliniec
Zwornik, klucz ? szczytowy kliniec łuku lub niektórych typów sklepienia, zazwyczaj bogato profilowany i zdobiony dekorem rzeźbiarskim, wykonany z kamienia lub ceramiki, charakterystyczny dla gotyckich sklepień krzyżowo-żebrowych.
Usytuowany jest w najwyższym punkcie sklepienia lub łęku. Określany też jako kliniec szczytowy, kliniec kluczowy. Zazwyczaj o nieco większych wymiarach niż pozostałe ciosy kamienne lub cegły. Przenosił siły ściskające. Określenie klucz częściej stosuje się w odniesieniu do łęku, archiwolty, natomiast zwornik w odniesieniu do sklepienia.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Zwornik_(architektura)